Τα πρωινά που ξυπνάμε μαζί είναι απλά υπέροχα. Υπέροχα γιατί ανοίγω τα μάτια μου και εσύ είσαι εκεί. Μου χαμογελάς. Δε μου λες καλημέρα. Απλά κουνάς το κεφάλι σου και μου χαμογελάς. Ύστερα με αγκαλιάζεις, με αγκαλιάζεις σφιχτά. Το κεφάλι μου ακουμπάει στο στήθος σου , ακούω την καρδία σου…Χτυπάει δυνατά Σου χαμογελάω και εγώ , εσύ όμως δε με βλέπεις, απλά με σφίγγεις πάνω σου και με τα δυο σου χέρια. Με σκεπάζεις με την κουβέρτα τόσο που να μη μπορώ να πάρω ανάσα , ‘’Να μη κρυώνει το κοριτσάκι μου’’ , μου ψιθυρίζεις. Και έπειτα τα χάδια σου… Θεέ μου! Τα χάδια σου με τρελαίνουν… Κι αν μου ζητούσαν να περιγράψω το πώς νιώθω εκείνη τη στιγμή θα έλεγα μονάχα μια λέξη : Ευτυχισμένη!
Τα πόδια σου μπερδεύονται με τα δικά μου. Τα δικά μου παγωμένα, τα δικά σου έτοιμα να πάρουν φωτιά. Ξέρεις ότι κρυώνω. Με αγκαλιάζεις ακόμη πιο σφιχτά… Κι ύστερα… Ύστερα με φιλάς ήρεμα , τρυφερά… Μου χαμογελάς ξανά…
‘’Πρέπει να σηκωθούμε σου λέω’’ , ‘’ Εγώ θέλω να κάτσουμε εδώ, να κάνουμε ναζάκια’’, μου απαντάς… Και έτσι μένω… Μένω εκεί μαζί σου αυτό το πρωί… Κλείνω τα μάτια μου και κάνω μια ευχή : Κάθε πρωί να ξυπνάω δίπλα σου.
