Για όλες τις αγάπες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ...

Για σένα που αγάπησα και με πλήγωσες τοσο...
Ήμουν ''εκεί'' τις στιγμές που ένιωθες μοναξιά, ήμουν δίπλα σου και μελαγχολούσα μαζί σου! Εσύ δεν με ένιωσες γιατί ποτέ σου δεν θέλησες να το κανείς, ακόμα και αν μπορούσες.
Θα είμαι εκεί σε όλα αυτά που θεωρείς σημαντικά και ασήμαντα.Δεν θα με ακούς αλλά θα μιλάω, όπως εκανα μέχρι τώρα. Μπορεί να έχασα εμένα μαζί σου,μα σ' αγαπάω και αυτό δεν αλλάζει..!
Δε φταις εσύ αν δε βρέθηκε κάποιος να σ έχει πει πως και η αγάπη, όταν γίνεται κραυγή τρομάζει.. Είναι αλήθεια πως δεν μπόρεσες ποτέ να απλώσεις τα ρούχα σου στον ήλιο να στεγνώσουν. Πάντα βρεγμένα τα φορούσες..
Δεν είναι η ζωή που φταίει για αυτό και ας της έριχνες πάντα όλα τα βάρη. Φταίει το ότι ποτέ κανείς δεν σου χάρισε έναν ήλιο.. Έναν ολόδικό σου ήλιο,να ανατέλλει,να δύει και πάλι να ανατέλλει λαμπερός μέσα σου(και όταν στο χάρισα νόμιζες πως ήταν αλκυονίδες μέρες..! )
Τώρα που φεύγω θέλω να σου πω:''Μάθε να συζητάς,ν' ακούς, μάθε να αγαπάς! Εγώ θα πονέσω, όμως δν θα σε ξεχάσω γιατί οι μεγάλες αγάπες όταν τελειώνουν πονάνε, πονάνε πολύ.! Όμως δεν τις ξεχνάς γιατί σε αυτές έδωσες ή μάλλον χαρισες τη ψυχή σου,την καρδιά σου... Ολόκληρη την ύπαρξή σου.!
Αν μετρήσω τα λάθη μου φταίω μόνο εγώ που δεν κράτησα κάτι για μένα...
Εύχομαι να μη κλάψεις ποτέ..!
Ο Θεός να μη σου στείλει ποτέ όλα αυτά που δεν θα μπορούσες να αντέξεις...! Καλή τύχη..! 




(Ευχαριστώ μια πολύ καλή μου φίλη για το υπέροχο κείμενο! )